We wrześniu 2022r. spotkaliśmy się w Klubie Książki dla dzieci w Osiecznicy aby porozmawiać o książce Agnieszki Płoszaj „Pałac pod Ptasimi Głowami”.

Gdy Jagoda i Hania usłyszały w radio informację o tym, że do Łodzi przybyli poszukiwacze skarbów, nie wiedziały jeszcze, że będzie to początek fascynującej przygody. Po szkole postanowiły wybrać się, by zobaczyć czego w Pałacu pod Ptasimi Głowami mogą szukać angielscy eksperci od znajdowania tego, co zaginione. Nic nie wskazywało na to, że już za chwilę życie sióstr stanie się jedną wielką detektywistyczną zagadką. Gdy dziewczynki ratują z tumu gapiów wystraszonego psa, znajdują przy nim torbę, a w niej tajemniczy notes. Wieczorem, gdy Hania z Jagodą szykują się do snu, zaczynają przeglądać znaleziony notatnik. Okazuje się, że jest to pamiętnik majordomusa, który służył w Pałacu pod Ptasimi Głowami! Czy są tam informacje o skarbie? Następnego dnia pod szkołą dziewczynek czeka na nie Piotrek – właściciel psa, uratowanego pod Pałacem. Nastolatek również słyszał o skarbie i doskonale wie, co takiego znalazły siostry Brylskie. Początkowo Hania z Jagodą nie chcą się dzielić swoimi odkryciami z nowo poznanym kolegą. Jednak pojawienie się tajemniczego i złowrogiego Kapelusznika sprawia, że dzieci postanawiają zjednoczyć siły i wspólnie rozwiązać zagadkę ukrytego skarbu. Czy odnajdą pałacowe złoto? I kim jest tajemnicza Dobra Wróżka, która zupełnie nieoczekiwanie pojawia się w tej historii? „Pałac pod Ptasimi Głowami” to naprawdę świetnie przemyślana i zaskakująca powieść detektywistyczno-przygodowa dla starszych dzieci. Akcja jest pełna nieoczekiwanych zwrotów, fabuła naprawdę wciąga, a dialogi są zabawne. Koniecznie przeczytajcie! 

Moderator

Barbara Przeździęk

W czerwcu 2022 r. spotkaliśmy się w Klubie Książki dla dorosłych w Osiecznicy aby porozmawiać o książce „Kamerdyner”.

„Kamerdyner” autorzy: Paweł Paliński, Mirosław Piepka, Michał Pruski i Marek Klat.
Jak zaznaczają autorzy w posłowiu, opisana historia została oparta na autentycznych wspomnieniach, studiach zachowanych pamiętników i zdjęć. Autorzy w niezwykle ciekawy sposób przedstawiają - trudne i zawiłe życie Kaszubów, Niemców oraz Polaków, zamieszkujących ziemie kaszubskie, w okresie czterdziestu pięciu pierwszych lat XX wieku. Przedstawiony tam okres jest bardzo burzliwy - pierwsza wojna światowa, odzyskanie niepodległości przez Polskę, traktat wersalski, rozwój ideologii narodowosocjalistycznej Hitlera, druga wojna światowa, świat zmieniających się granic. Na tle tych wszystkich wojen, konfliktów narodowościowych rozgrywa się też pełna cierpienia i trudnych wyborów zakazana miłość.

Książka o wielkiej zakazanej namiętności i zwykłych ludzkich słabościach. O Polakach, Kaszubach i Niemcach, których losy nieustannie się ze sobą przeplatały i były ze sobą związane nawet po śmierci. O miłości do drugiego człowieka, kraju i ziemi, na której przyszło żyć. O tym, jak pogmatwane potrafią być ludzkie losy i nieprzewidziane porywy serca. Bardzo dobra książka, w której nie ma zbędnego lania wody i patosu. Polecamy.

Barbara Przeździęk

W czerwcu 2022 r. spotkaliśmy się w Klubie Książki dla dzieci w Osiecznicy aby porozmawiać o książce Katherine Rundell „Dachołazy”.

Sophie, główna bohaterka powieści, dryfowała w pudełku po wiolonczeli, gdy została znaleziona i przygarnięta przez naukowca Charlesa. Wychowywana przez mężczyznę nie marzyła o sukienkach i bibelotach, zamiast tego wolała spodnie, nie skupiała się na wyglądzie, a na wiedzy jaką jest w stanie przyswoić. Dziewczynka zupełnie nie przystawała do czasów w jakich żyła. To właśnie było solą w oku dla opieki społecznej, która nie patrząc na to, że dziewczynka wychowuje się w szczęśliwym domu i jest kochana, postanowiła ją zabrać do domu dziecka, bo uważała że samotny mężczyzna nie może wychowywać dziewczynki. Jedynym wyjściem miało być odnalezienie jej matki, ale ta prawdopodobnie zginęła na morzu. Sophie jednak się nie poddała, bo w głębi serca czuła, że jej mama żyje. Razem z Charlesem wybrała się do Paryża, gdzie poznała dachołazy.
 Powieść jest fantastyczną historią przygodową, mamy tam szajkę sprytnych dzieciaków, które są w stanie wywieść w pole niejednego dorosłego.  Autorka rysuje portret dzieci bezdomnych, przesiadujących na drzewach i dachach, by nie dać się złapać.

W Dachołazach czaruje także miejsce akcji. Paryż tętni życiem i jest bardzo klimatyczny. Razem z bohaterami książki przemierzamy jego ulice, a raczej oglądamy go z góry. Autorka bardzo plastycznie opisuje wszystkie widoki, dźwięki a nawet zapachy. Całość uzupełniają ciekawi bohaterowie, a w tle rozgrywa się walka o lepsze jutro i odnalezienie miłości. Polecamy!

Moderator

Barbara Przeździęk

W maju 2022 r. spotkaliśmy się w Klubie Książki dla dorosłych w Osiecznicy aby porozmawiać o książce Violetty Ozminkowski „Maria Czubaszek. W coś trzeba nie wierzyć”.  

Ponoć Violetta Ozminkowski przekomarzała się kiedyś z Marią Czubaszek, że jeśli artystka nie poczęstuje jej papierosem, napisze jej biografię. Jak widać, musiało tego papierosa zabraknąć, bo w pięć lat po śmierci znanej satyryczki ukazała się książka pt. Maria Czubaszek. W coś trzeba nie wierzyć.  

Artystka „nienachalnej urody” i niezapomnianego temperamentu, mistrzyni riposty. Zapalona palaczka, kochała psy, nie znosiła zdrowego trybu życia i podróżowania. Marii Czubaszek nie sposób pomylić z nikim innym, choć w jej życiu był okres, w którym spekulowano, że tak naprawdę nie istnieje, a pod jej nazwiskiem teksty wydaje kilku satyryków.  

Czytelników, słuchaczy i widzów przez lata czarowała osobowością i talentem satyrycznym, w większości znamy ją więc z tej „jasnej”, humorystycznej strony. Dzięki książce Violetty Ozminkowski mamy okazję przyjrzeć się życiu prywatnemu Marii Czubaszek, w którym niestety nie brakowało także i ciemnych epizodów, w tym kilku prób samobójczych.  

Jeśli więc liczycie na kopalnię niepublikowanych dotąd złotych myśli i anegdot spod pióra Marii Czubaszek – ta książka to nie jest właściwy adres. Tutaj to nie twórczość Czubaszek jest na pierwszym miejscu. To jest opowieść o Niej – o blaskach i cieniach jej życia.  

„Ja mam jedną zaletę – nie traktuję siebie poważnie” – tak mówiła o sobie Maria Czubaszek.  

Violetta Ozminkowski odwiedziła męża artystki, Wojciecha Karolaka, uznanego jazzmana. Rozmawiała z nim o niecodziennym małżeństwie z Marią i o codzienności bez niej. Małżonkowie zwracali się do siebie „Zając” i „Zajączka”. Ich relacja nie należała do najłatwiejszych – mierzyli się z alkoholizmem Wojciecha i współuzależnieniem Marii. Byli jednak dla siebie stworzeni, żyli razem, a jednocześnie obok siebie, w niepowtarzalnej symbiozie. Wojciech Karolak wspomina wspólne wzloty i upadki, a z jego opowieści wyłania się „namalowany” z oddaniem i czułością portret Marii.  

Poza opowieściami Wojciecha i przytaczanymi lub „dopowiadanymi” przez autorkę historiami, w tej książce o Marii „mówią” też rzeczy, które po niej zostały. Tekst uzupełniają czarno-białe fotografie, skany odręcznych notatek, telegramów, wycinków z gazet, które dodają książce osobistego charakteru.  

Najbardziej ujęły nas rysunki autorstwa męża satyryczki, Wojciecha Karolaka, z zajęczymi postaciami przedstawiającymi jego i Marię, którymi okraszał liściki zostawiane żonie w różnych codziennych sytuacjach.  

Jeśli jesteście fanami Marii Czubaszek (my jesteśmy) to nie będziecie zawiedzeni tą książką, nawet jeśli bardziej interesuje Was twórczość artystki niż jej biografia. Z czystym sumieniem polecamy Wam tę słodko-gorzką opowieść.  

/Moderator, Barbara Przeździęk/