08.10.2025 r. Spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki.

Omawiana była „Tasmania” Paola Giordano.

Recenzja Książki:

Kiedy za pisanie powieści bierze się wybitnie uzdolniony fizyk z dyplomem doktora, to spod pióra osoby przyzwyczajonej do naukowej precyzji, nie możemy się spodziewać lektury lekkiej, łatwej i przyjemnej. Tematy, po które autor mógł najłatwiej sięgnąć, to albo fizyka, na której się świetnie znał, albo znane sobie środowisko naukowe. Wybrał tę drugą opcję i zrobił to tak udanie, że czytelnik ma wątpliwości, czy na pewno cała powieść jest o wymyślonej postaci, czy też autor Paolo Giordano pisze o sobie. Jeśli pisarzem jest fizyk, który w pewnym momencie postanowił rzucić pracę naukową i zacząć pisać, sugestia ta sama się nasuwa, nadając powieści dużą dozę autentyczności.

Styl narracji jest nietypowy. Przypomina opowieść człowieka, który spotkał się przy kieliszku z dawno niewidzianym przyjacielem, a na pytanie „Co u Ciebie?” chce się koniecznie wygadać, snując opowieść z kilku ostatnich latach swojego życia.

Dzieli się przemyśleniami na tematy zawodowe, rodzinne i ogólnoświatowe, rozprawia o ekologii, polityce czy problemach społecznych. I jak w każdej swobodnej rozmowie, bohater przeskakuje z tematu na temat, dlatego trudno w powieści doszukać się chronologii czy konsekwencji tematycznej. Jeżeli dodamy do tego czasami trudne słownictwo, czyni to lekturę trudną w odbiorze. Bohater powieści jest człowiekiem wybitnie inteligentnym i nie potrafi uniknąć ciągłych analiz codzienności.

Niestety, nie dochodzi do optymistycznych wniosków i dzieli się z nimi z czytelnikami. Wprowadza ich w nieznane zwykłym zjadaczom chleba w środowisko naukowców. Ten świat ludzi sukcesu jest pełen pułapek. To codzienna walka o każde euro na badania, o granty, statystykę publikacji, o uznanie i nagrody oraz o wyniki z których rozlicza ich świat.

Środowisko to jest smutne i pełne porażek, i to nie tylko zawodowych, ale także osobistych. Dlatego w pewnym momencie w tym chaosie problemów pojawia się tytułowa Tasmania. Ale niech nikt, kto sięga po książkę, nie liczy na jakąś egzotykę z drugiej strony globu. To specjalne miejsce, które, według pomysłu bohatera, ma jakoś naprawić jego niezbyt udane życie. 

Recenzja książki „Korowód”  Jakuba Małeckiego

Spotkanie DKK w Łagowie 7.05.2025r.

„Korowód” to nietypowa książka. Jest to zbiór 5 albo nawet 6 opowiadań.

Każde z tych opowiadań stanowi zupełnie inną formę do tego stopnia, że ma się wrażenie, że pisało je kilku różnych autorów. Tu szacunek dla autora za wszechstronność stylów i gatunków. Jest średniowieczna przygoda, jest zestaw miłosnych listów z epoki, jest sympatyczna historyjka dla młodzieży o panience na wiejskich wakacjach, jest obyczajówka z czasów trudnych i przełomowych, są nostalgiczne wspomnienia z elementami horroru i kryminału.

Każda z tych małych form jest ciekawa i dobrze się ją czyta, bo każda z nich pobudza wyobraźnię a nawet wydaje się bazą na nowa powieść.

Autor z premedytacją żadnego opowiadania nie kończy pozostawiając lekkie rozczarowanie i wrażenie, że autor porzuca swojego czytelnika nie dając mu szansy na zakończenie historii.

Jednak w trakcie czytania poszczególnych części można domniemywać jakie było założenie autora. Wziął kilka opowiadań, albo pomysłów na powieść (warunek: każda z nich z innych czasów) i nie chcą ich wydać jako zbioru opowiadań, który mógłby się gorzej sprzedać, postanowił stworzyć coś w rodzaju powieści.

Zamiast osobnych historii czytelnik otrzymuje kilka rozdziałów dość luźno powiązanych ze sobą prostym trikiem.

Drobnymi przeróbkami łączy jedno opowiadanie z drugim i już mamy tytułowy korowód. Pomysł niezły choć mało finezyjny, ale ta różnorodność nie przeszkadza w lekturze, gdyż wbrew pozorom opowiadania mają swoich wiernych czytelników, bo choć wymagają od pisarza dyscypliny wynikającej z konieczności połączenia krótkiej formy z pełna treścią, to dla czytelnika są skoncentrowaną pigułką dla jego wyobraźni i przemyśleń.

Korowód jako forma nie  ma końca. Ostatni rozdział jest puszczeniem oka do czytelnika i propozycją do włączenia się do tej gry, do zapełnienia pustych stron swoją historią.

13 sierpnia w DKK w Łagowie omawiana była książka „Ogród nad brzegiem morza” Merte Rodoreda, 8 października „Tasmania” Paolo Giordano. Zarówno sierpniowe, jeszcze wakacyjne spotkanie, jak i już jesienne październikowe – zaowocowały recenzjami książek napisanymi przez jedną z klubowiczek

„Tasmania”

Jeżeli za pisanie powieści bierze się wybitnie uzdolniony fizyk z dyplomem doktora, to spod pióra takiej osoby, przyzwyczajonej do wygłaszania mądrości, nie możemy się spodziewać lektury lekkiej, łatwej i przyjemnej. Tematy po które autor mógł najłatwiej sięgnąć to albo fizyka, na której się świetnie znał, albo znane sobie środowisko naukowe. Wybrał tę drugą opcję i to zrobił tak udanie, że czytelnika wątpliwości czy na pewno cała powieść jest o wymyślonej postaci, czy też autor, Paolo Giordano pisze o sobie. Jeśli pisarzem jest fizyk, który w pewnym momencie postanowił rzucić pracę naukową i zacząć pisać, to sugestia wydaje się jednoznaczna i nadaje powieści dużą dozę autentyczności.

Sposób narracji jest również nietypowy. To jak powieść człowieka, który spotkał się przy kieliszku z dawno niewidzianym przyjacielem i na pytanie „Co u Ciebie” chce się koniecznie wygadać, więc zaczyna snuć opowieści o kilku ostatnich latach swojego życia.

Dzieli się przemyśleniami na tematy zawodowe, rodzinne i ogólnoświatowe, rozprawia o ekologii, polityce czy problemach społecznych. I jak w każdej swobodnej rozmowie przeskakuje z tematu na temat, dlatego trudno w powieści doszukać się chronologii, czy konsekwencji tematycznej. Jeżeli dodamy do tego czasami trudne słownictwo to nie czyni lektury łatwą w odbiorze. Bohater powieści jest człowiekiem wybitnie inteligentnym i nie potrafi uniknąć ciągłych analiz codzienności.

Niestety, nie dochodzi do optymistycznych wniosków i dzieli się z nimi z czytelnikami. Wprowadza ich w nieznane dla zwykłych zjadaczy chleba w środowisko naukowców. Ten świat ludzi sukcesu jest pełen pułapek. To codzienna walka o każde euro na badania, o granty, statystykę publikacji, o uznanie i nagrody i oczywiście wyniki, z których rozlicza ich świat.

W środowisku tym sukcesów jest niewiele. Jest smutne i pełne porażek. Nie tylko zawodowych, ale także osobistych. Dlatego w pewnym momencie w tym chaosie problemów pojawia się tytułowa Tasmania. Ale niech nikt, kto sięga po książkę nie liczy na jakąś egzotykę z drugiej strony globu. To specjalne miejsce, które według pomysłu bohatera ma jakoś naprawić jego niezbyt udane życie. 

„Ogród nad brzegiem morza”

Literatura iberyjska raczej nie cieszy się u polskiego czytelnika zbyt dużym entuzjazmem. Niestety, ale takie pozycje jak „Ogród nad brzegiem morza” pozwalają zrozumieć przyczyny takiej sytuacji. Dla światowej sławy recenzentów literatury to na pewno dzieło, ale zdecydowana większość czytelników to nie wyrafinowani koneserzy literatury, ale przeciętniacy szukający w czytaniu przyjemnie spędzonego czasu.

Tego niestety nie znajdzie w książce. Trudno się zdecydować czy to opisana historia jest taka nie ciekawa, czy hiszpańska burżuazja jest totalnie nudna, czy narrator beznadziejny, czy autorka bez ikry, czy też wszystkie te rzeczy na raz.

To po prostu wydane w książkowej formie sprawozdanie z kilkuletniego pobytu w domu młodego, bogatego małżeństwa, ich znajomych, sąsiadów i służby.

Obserwatorem i jednocześnie narratorem w powieści jest, pracujący w tej posiadłości ogrodnik. Umiejętnością znudzenia czytelnika może wygrać ze wzmianką w gminnej gazecie z otwarcia przystanku autobusowego we wsi. Z kartek książki zieje nudą. Nudni są ludzie, nudne dialogi, nudne pseudo anegdoty, nawet nudne dramaty. Emocji w niej tyle co w protokole z posiedzenia. Mogłoby się wydawać, że ogrodnik-gawędziarz ma po prostu problemy emocjonalne, gdyby nie jego smutek we wspomnieniach o zmarłej żonie i pojawiający się sporadycznie żal powodu zniszczonych przez imprezowiczów kwiatowych rabatek.

On po prostu ma taki nietowarzyski sposób bycia i interesującym bajarzem raczej ma małe szanse zostać. Tytułowy bohater powieści, czyli ogród, praktycznie nie istnieje.

Jakieś drobne w wzmianki w książce nie usprawiedliwiają przyznania mu miejsca na pierwszej stronie. Gdyby nie tytuł to czytelnik nawet by się nie domyślił, że miejsce pracy ogrodnika ma jakiekolwiek znaczenie, bo ogólnie ogród nie ma absolutnie żadnego wpływu na fabułę. Wiemy, że jest tam lipowa aleja jako miejsce spotkań i przechadzek i że rosną kwiaty.

Ostatnie zdanie w książce jest znamienne. Wzbudza największe emocje, bo ulgę umęczonego czytelnika, więc jeśli potencjalny amator słowa pisanego nie aspiruje do miana wybitnego krytyka literackiego to niech sobie odpuści to dzieło i sięgnie po coś sympatyczniejszego do czytania.

9 kwietnia 2025 roku odbyło się spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki w Gminnej Bibliotece w Łagowie. Tym razem omawiana była książka Elżbiety Cherezińskiej pt. „Sydonia słowo się rzekło”.

Recenzowanie biografii nie jest łatwe, ponieważ fabułę takich książek napisało samo życie. Recenzent najczęściej może jedynie analizować warsztat autora. Biografie stanowią trudny temat, ponieważ zbyt często im doskonalsza biografia, tym nudniejsza książka. Nie ma tu miejsca na wyobraźnie. Suche fakty i wykaz osiągnięć, a także konieczność szanowania dobrego imienia osób występujących w biografiach, w połączeniu z brakiem dialogów i przemyśleń, sprawiają, że takie pozycje są interesujące dla historyków, a nie dla przeciętnego czytelnika.

Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja, gdy bohaterem powieści jest postać-legenda, osoba żyjąca przed wiekami, po której pozostało niewiele faktów. Te jednak są na tyle fascynujące, że inspirują pisarza do twórczości, a czytelnika do sięgnięcia po książkę. Podobnie jak archeolog potrafi z kilku skorup zrekonstruować całe naczynie, tak dobrego pisarza-historyka szczątkowe informacje mogą zainspirować do stworzenia życia swojego bohatera. Często należy podziwiać tytaniczną pracę włożoną w poszukiwanie prawdy historycznej oraz wyobraźnię w uzupełnianiu luk w biografii interesującej postaci. Autor musi wprowadzić postacie, które prawdopodobnie nigdy nie istniały, opisać nieistniejące już miejsca, dialogi, a także opisać myśli, uczucia, a nawet sny i marzenia, które nadają takiej książce autentyczności. Jeśli do tego dodamy niezły warsztat pisarski, otrzymamy dobrą powieść historyczną, która nie tylko sprawia przyjemność z lektury, ale również pozwala poznać fragment historii.

Taką właśnie powieścią jest „Sydonia”. Sydonia była kobietą, która przyszła na świat w niewłaściwym miejscu i czasie. Swoją inteligencją, odwagą i determinacją naraziła się zbyt wielu zbyt potężnym i bezwzględnym ludziom, za co zapłaciła wysoką cenę. W tamtych czasach wiele mądrych, a czasem po prostu pechowych kobiet płaciło podobną cenę. Sydonia zmarła w dość zaawansowanym jak na owe czasy wieku 72 lat.

Należy docenić, że autorka nie kierowała się wizerunkiem Sydonii ze szczecińskiego muzeum, przedstawiającym ją jako wiedźmę. Zamiast tego, uwspółcześniła jej późne lata, dzięki czemu łatwiej jest nam wyobrazić sobie Sydonie jako dumną i piękną starszą panią, kochaną przez tych, którzy ją znali, a znienawidzoną przez tych, którzy nie potrafili jej wybaczyć braku pokory i uległości.

Powieść nie jest lekturą na jeden wieczór. Nie da się jej „połknąć” w kilka godzin. Warto jednak po nią sięgnąć, aby poznać mało znaną części historii Polski – losy władców Pomorza Zachodniego, Gryfitów, oraz splecione z nimi wydarzenia z tajemniczych Prus. Dzięki książce można zrozumieć mechanizm procesów o czary, bezmyślności i okrucieństwo sędziów opętanych religijnym fundamentalizmem, a także podłość ludzi, którzy z chciwości lub zemsty nie wahali się posłać na stos niewinnych kobiet. Po Sydonii zachowały się jedynie akta sadowe i legenda o dumnej, pięknej kobiecie żyjącej w czasach, gdy kobieta mogła być albo żona i matka albo nikim.

Świat jest pełen pomników wielkich bohaterów i męczenników. Szkoda, że wśród nich nie ma pomnika pamięci umęczonych tych tysięcy niewinnych kobiet.

Aldona